....เออ สุดท้ายก็ได้ลงมือทำ (blog) สักที หลังจากที่อ้างกับตัวเองว่าไม่มีเวลา ไม่มีเวลา ทั้งๆที่ เรามีเวลา ดูมงกุฏดอกส้ม ชนิดที่ไม่พลาดสักตอน แถมตอนนี้ก็ติด เรื่องแม่ปลิงฉัตรอีก....ไร้ไหม๊ ไร้ค่ะ
จนกระทั่งวันนี้มีรุ่นน้องคนหนึ่ง พูดขึ้นมาระหว่างเดินไร้ ลอยลอย อยู่ที่ เซนทรัลบางนา ตอนเกือบๆ ห้าโมงเย็นว่า "เจ้ จำพี่ปุ่นได้ไหม ที่เจ้บอกว่า นิสัยดีดีอะ"
"จำได้...ทำไมเหรอ" เจี๊ยบตอบ
"วันนั้นเค้าคุยกับพี่ปุ่น พี่เค้าเล่าให้ฟังว่ามีแหล่งข่าวคนหนึ่งที่สนิทกัน ถามว่า คุณมี asset อะไรบ้าง ตอนแรกพี่เค้าก็คิดว่า เป็นบ้าน รถ แต่เค้าบอกว่า ไม่ใช่ asset หมายถึง คุณได้อะไรจากการทำงานข่าวเป็น สิบๆ" น้องคนนั้นพูด
ในใจเจี๊ยบ กริบอะ เงียบเหมือนได้ยินเสียงเข็มหล่น ที่ปลายหัวใจห้องบนขวากันเลยทีเดียว
อันที่จริงเจี๊ยบรักในงานเขียนข่าวมาก มันเป็นงานที่ดี ดีมากๆ แต่เราต้องนึกย้อนกลับไปเหมือนกันว่า เอ่อแล้วเรามีอะไรเป็น Asset บ้าง....แม้กระทั่งบ้าน และรถ ที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็มาจากการทำงานอื่นเล้ย
แรงบันดาลการกระทำจึงเกิด สั่งใจที่เกเร เหลวไหล ให้กับเข้าที่เข้าทางที่มันควรจะเป็นซะที
อย่างน้อยๆ วันนี้เจี๊ยบก็รู้สึกตัวแล้วว่า "ฉันน่ะมีเวลาเพราะว่าวันนี้ยังหายใจ เพราะถ้าวันที่เราไม่มีเวลาจริงๆมาถึง อย่าว่าแต่เริ่มทำตามแผนเลย แม้เวลาที่จะหายใจอีกสักเฮือกมันก็ไม่มี"
asset มีหลายแบบ หลายแง่ หลายมุม
ตอบลบลองคุ้ยดูดีดี เดี๋ยวก็เจอ...